ISIP-BATA

Dahan-dahan niyang minulat ang kanyang mga mata. Unti-unting
gumuguhit ang buong paligid sa kaniyang isipan.
Nadadama niya ang sakit ng sugat sa kaliwang paa. Nalalasahan
ang lansa ng sariling dugo na dahan-dahang umaagos
mula sa kaniyang ulo. Humahapdi ang mata niya sa tuwing nadaraanan
ng sariling dugo.
Nakaunat ang parehong paa, habang nakaupo at nakatali ang katawan
sa isang poste. Halos madinig ang sunod-sunod na kabog ng kaniyang
dibdib dahil sa sobrang tahimik ng lugar, payapa, maaliwalas.
Pilitin man niyang tumayo ay di niya magawa dahil sa sobrang
sakit ng sugat niya sa paa. Limang pulgada pababa sa tuhod, nakausli ang buto
nitong hati.



Ilang sandali pa'y may nadinig siyang yapak.
"Sino ka? Pakawalan mo ko dito." sabi niya. Pero parang
wala itong nadinig.
Lumapit ito sa kanya.
Hinimas ang paa nitong may sugat.
Mula binti, pababa...
Patungo sa sugat.
Pagdating sa pakay nito ay pinitik-pitik nito ang butong tila
isang liwanag ng proxima centauri na nais makalaya.
"Wag naman oh." pagmamakaawa niya. Tumulo na ang luha nito sa wakas,
at sumanib iyon sa malamig niyang pawis.
Tila na siya ng tinik nang tumayo ito at naglakad palayo.
Umiikot ang kaniyang paningin...
Tila gustong magtalik ang pareho niyang talukap.
At dahan-dahang naglaho sa kaniyang paningin ang buong paligid.



Kung ganito nalang sana.
Kung maaari lang sanang di na siya magising.



Nadinig na naman niya ang mga yapak. Lumapit ito sa kaniya.
May dalang martilyo at apat na pulgadang pako. Nakatayo ito sa harapan
niya.
Inalsa ang kamay na may hawak na pako at tinapat sa paa niyang may sugat
at nakausling buto.
Wala siyang magawa kundi titigan nalang ito.
Hinulog nito ang pako, sa tuhod iyon bumagsak.
Pinulot nito ang pako. Tinaas at sinubukan ulit ihulog sa tapat
ng sugat. Sa pagkakataong iyun nasapul na ito.
Di pa natatapos ang drama ng matandang lalake ng bumagsak
mula sa taas ang martilyo, sapul ang nakausling buto nito at
tumalsik ang maliliit na piraso ng buto at dugo sa sahig.
Tila musika sa tenga nito ang hagulhol ng matandang lalake. Naupo
ito sa tabi niya, pinagmasdan ang kaniyang mukhang naghalo
ang luha, pawis at dugo.
Animo'y batang tuwang-tuwa sa panonood ng spongebob.



Tumigil ang paghagulhol ng matandang lalake. Tumahimik ang buong paligid.
Tila tumigil ang oras ng mga sandaling iyun.
Kahit ilang segundo ay nakadama ng katahimikan ang dalawa.
Ilang sandali pa, gamit ang martilyo ay hinambalos nito nang pagkalakas-lakas
ang sugat niya. At pinalo, pinalo nang pinalo hanggang sa magkaluray-luray.
Tumayo ito at naglakad paalis.
Maya-maya ay bumalik itong may dalang pliers.
Kung ang iba ay nananalanging humaba pa ang buhay, kabaliktaran naman
ang nasa utak niya.
Gusto niyang magwakas na iyon sa isang iglap.
Hinawakan nito ang kaniyang panga at wala pilit binuka ang kaniyang bibig.
Wala ng natitirang lakas para pigilan ito.
Inipit nito ang harapan niyang ngipin gamit ang pliers, parang alambreng
pilit pinuputol, hinuhugot.
Naputol iyon, tumulo ang laway na may halong dugo.
Lumipat sa katabing ngipin, inipit, inuga-uga hanggang sa mabunot.
Parang baboy na kinakatay kung makasigaw siya. Kasabay ng pagbukas
ng pinto.



"Tapusin mo na nga yan, at diba sabi ko sa kusina mo gawin yan?"
sabi ng babaeng kakapasok lang.
Halos di nito makilala ang pagmumukha ng matandang lalake
dahil sa duguan nitong mukha.
Ilang sandali pa ay kinuha nito ang apat na pulgadang pako at martilyo.
Tinapat ang pako sa ulo niya, at pinukpok.
Bumaon.



Masaya silang kumain.
"Tinapon ko na yung kahapon, payat yun eh, buti to malaman."
sabi ng babae. Hindi ito kumibo.
Tumayo ang babae at naglakad patungo sa kusina para kumuha ng tubig.
Tila may napansin siya.
Piraso ng daliri mula sa matandang lalake. May singsing iyung suot.
Dinampot, at pinagmasdan.
Tila bumalik ang ala-ala niya sa nakaraan.
Bumalik siya sa hapag-kainan, kinuha ang natirang ulam at tinapon iyon
sa labas.
"Anak kantutin mo na nga ako." sabi ng babae habang pinipigilan
ang pagtulo ng luha.


*wakas*