ALIPIN

Isa...

Dalawa...

Tatlo...

Tatlong palito ng posporo ang nasayang. Tatlong palitong hindi nagtagumpay sa pagkakasunog ng katawang kahoy dahil sa lakas ng hangin na lapastangang pumapasok sa bintana. At sa wakas, sa pang-apat nitong pagkiskis ay nagtagumpay din at dahan-dahang hinalikan ang kandilang nakapaloob sa isang baso upang hindi kaagad magwakas ang taglay nitong kapangyarihan. At sapat na upang masilayan ang dalawang nilalang ng malibog nitong liwanag. Ang paligid ay animo'y pinagkaitan ng sapat na ilaw at tila lampas ng kakaunti sa pagtatakipsilim ang matatanglaw. Naninilaw na madilim ang buong paligid ng silid. At tinatamaan ng maselang liwanag ng kandila ang dalawang nilalang na naliligo sa sarili nilang pawis.

Mapusok niyang nilalamon ang mga labi nito habang parehong nakatayo at tanging sariling balat lang ang saplot. Ang kaniyang kamay ay tila along humahampas at lumalamas sa batong nakakasagupa. Dahan-dahan niyang pinahiga iyon, animo'y babasaging bagay at dinilaan mula leeg at nag-iiwan ng laway sa bawat dinadaan ng kanyang dila papunta sa gitna ng dalawang malulusog na dibdib nito habang ang kanyang kamay ay ginapos ang kamay ng babae. Ang isang dibdib nito ay kanyang nilamon at parang sumisipsip ng talangka ng narating niya ang tuktok nito, habang ang kabilang dibdib ay nilalamas ng isa niyang kamay na tila halimaw na hayok sa laman.

Paglaya.

Katulad ng pagpapalaya sa mga salitang nakaimbak sa utak. Katulad ng pagbuga ng usok ng sigarilyo at marijuana. Kung gustong makatakas sa katotohanan at gustong ipahinga ang utak na tila usok na nagpupumiglas; isulat, ibuga. Kung nararamdaman ng kaluluwa ang libog; hayaang magkalat ng katas.

Dahan-dahang pumailalim hanggang sa marating nito ang gitnang bahagi ng katawan. Pinatigas ang bahagi ng kanyang katawan na panlasa at animo'y lihang kumikinis sa obra sa kanyang pagkakadila. At pakiramdam niya ay mapupunit ang kanyang anit sa pagkakasabunot ng kanyang alipin.

Alipin.

Alipin ng pintor ang mga kulay na nagbibigay buhay sa kanyang likha. Alipin ng makata ang lapis na naghahayag ng paliwanag sa masalimuot na palaisipan. Alipin ng eskultor ang pang-ukit na hahawi sa agiw na pilit tinatago ang isang rebultong obra upang ito'y makatakas.

Nasaan ang pag-ibig? Wala...

Walang pag-ibig.

Wala sa kulay kundi nasa pinta. Wala sa lapis kundi nasa tula. Wala sa pang-ukit kundi kung ano ang inukit.

Binuka niya ang dalawang paa na sagabal at lumuhod sa harapan ng pintuan ng babae. Kumatok. At nagpaubaya naman ito. Pinapasok ang panauhing sakim. Dinaig ng ungol ng babae ang galit na kalikasan. Ilang ulit ding nagpabalik-balik. Hanggang sa nararamdaman ng niya ang nalalapit na pagsambulat ng kaniyang katas.

Isa...

Dalawa...

Tatlo...

Animo'y posporong pilit kinikiskis hanggang sa magliyab.

"Eto bayad. 450 diba? 400 lang muna, bukas nalang ang 50 para 500 lahat." sabi niya. Nagbihis. Kinuha ang posporo at iniwang nakahandusay at tila lantang gulay ang alipin.

Hindi niya ito mabubusog ng pag-ibig. Sapagkat ang pag-ibig ay para sa puso, hindi sa sikmura.

*WAKAS*