Thursday, May 21, 2009

DADA DE DI DO DU

Sa kahong hangal ang nakakatitig; walang maaaninag na liwanag.

Walang makaalpas, walang madinig na singaw ng alapaap ng demonyong walang sungay ng ginto.

Sa isang tabi ng salaming basag ang kalahati; kuko ng sanggol.

Bihasa sa pagkuha ng damo na lumilipad at sa usok ay lulutang ang kabalyerong walang saplot at titinag sa pader ng kahangalan.

Hukay ng kalamnang walang atay na nakakulong sa palad ng isang birheng babaeng naka kurba ang ilong.

At sa pagkakasinghot ng mahiwagang ito; sasalubong ang angkan ng mandirigma.

At sa mata'y matatanaw ang batis na nagaalab, isang kubikong sipon.

Sa kanto ng dinadaanang sariling hukay ng kaluluwang ligaw sa espalto.

At bakit ang katangahan mo ang magdudulot ng pag ngiti?

No comments:

Post a Comment