KAPE

Matamlay ang limang pirasong parisukat

ng bakuran.

Sa bigay na usok ng hanging pikit-matang

lumalayo.

At sa kumpas ng walang alam,

ay halakhak ang naaamoy sa mga bulaklak-

sa nagaapoy na batis.

Sa bawat natutuwid na sulok

nitong alipin ay walang naniniwala.

Sa malawak na kumot;

nakatago ang puting saranggola.

Lilipad at tatanaw sa likhang-

walang malay.

Paligid ko ay makulay.

Paligid ko ay walang pantay.

Paligid ko namalas ang kanilang baraha.

At sa timpla kong kape maaamoy ang baho

ng aking kalamnang binaklas sa katotohanan.